vrijdag 17 augustus 2012

Het gaat vooruit...

Gedachtengang ter voorbereiding op het ICT-beleidsplan:
Geruisloos sluipen ze het onderwijs binnen.  Elkaar in sneltreinvaart opvolgend.  Wie mee wil op die trein, kijkt vooruit.  Staat niet stil.  De technologische wereld kent geen grenzen.  Wanneer je denkt de ene toepassing te hebben verteerd, word je weer overrompeld door een nieuwe.  Samen met deze technologische revolutie verandert ook de onderwijswereld.  We bereiden onze kinderen immers voor op de wereld van later.  Hoe die wereld er uit zal zien, is nog onbekend.  Maar het staat vast dat technologie hierin een gigantische rol zal spelen.  Het is dus onze taak om kinderen hier nu al mee in contact te brengen.  We zoeken én vinden manieren om nieuwe toepassingen en apparaten de klas binnen te krijgen.  Met in het achterhoofd dat al deze zaken eerder een middel zijn om tot leren te komen.  Ze helpen ons mee op weg.  Zullen en mogen nooit zelf bepalen hoe die weg er uit ziet.  De technologische vooruitgang maakt het ons gemakkelijker deze weg te bewandelen.  Van een druk kruispunt wordt een brug gemaakt.  Het leren en leven wordt er efficiënter door.  

Het lijkt allemaal zo simpel.  Toch staan we regelmatig voor obstakels.  Het implementeren van technologische toepassingen vraagt tijd.  Er wordt duchtig nagedacht over de meest effectieve manier van werken.  Ze verwachten ook inspanning.  Wie mee wil met de trein, moet zelf een manier bedenken om er op te geraken.  Ondertussen is de technologische onderwijswereld zo ver dat er allerhande hulplijnen opgeroepen kunnen worden.  Heel wat collega's hebben zichzelf gespecialiseerd in het werken met de nieuwste technologieën.  En zij delen dit maar al te graag.  Er ontstaan netwerken van leerkrachten met dezelfde interesses.  Netwerken met slechts 1 doel.  Het onderwijs nog beter maken.  Gericht op het leven in de toekomst.  Efficiënter en effectiever.  Ze vervagen obstakels als tijd en inspanning.  Mensen van wie je enkel de avatar kent.  Zij worden bekenden.  Je durft er raad aan vragen.  Ze verder helpen.  Want wie de kracht van het delen heeft gesmaakt, begint zijn eigen ervaringen te delen.  Blogs, Twitter, Pinterest, Facebook, fora, Dropbox,... het wereldwijde lijstje is oneindig.  Inspiratie te over.  

Opnieuw ontbreekt het vaak aan tijd.  Een nieuw obstakel.  Je wil wel alles zien, alles weten, alles meemaken.  Maar er is te veel.   Infobesitas is niet voor niets een modewoord van de laatste jaren.  De grootste uitdaging van de huidige technologische generatie is het filteren.  Hoofd-en bijzaken onderscheiden.  Het lijkt me zinvol kinderen hierop voor te bereiden.  Zij vormen de samenleving van de toekomst.  Wij kunnen hen kansen geven om die te mee vormen.  

Is het aan hen om de fouten te maken die wij maakten?  
Of is het aan ons hen te hoeden voor onze gemaakte fouten?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten